overweging op zondag 5 november 2023             PG De Open Hof ~ Oud-Beijerland

 

In deze dienst gedenken wij de overleden gemeenteleden.

 

uit de Bijbel: Romeinen 8: 31-37

 

 

Wat moeten we hier verder over zeggen?

Middenin zijn betoog valt Paulus even stil.

Hij heeft even geen woorden meer.

Hij heeft geen woorden om te vertellen hoe hij de liefde van God ervaart;

en hoe die liefde hem overeind heeft gehouden. En nog altijd houdt.

 

Zo kun je soms staan. Sprakeloos, hulpeloos, machteloos.

Er kan van alles aan de hand zijn in je leven dat je zo doet staan,

als een kwaad lot je treft, ongeluk of ziekte je huis binnenkomt,

als ouderdom je steeds meer afneemt.

 

Niet in het minst de dood van een geliefde.

Het afscheid, onverwacht of onbarmhartig traag,

het lijden soms, dat aan het afscheid vooraf ging.

Er zijn vragen die sprakeloos maken.

Waarom toch…?

Waar is God in dit alles?

Het is de dood die ons stil maakt.

 

Paulus gaat daar niet aan voorbij.

Hij heeft zelf het nodige meegemaakt:

tegenspoed, ellende, gevaar van het zwaard.

Hij is vervolgd. Gevangen gezet.

Hij heeft zich bij tijden willoos en hulpeloos gevoeld

als een schap dat naar de slacht wordt afgevoerd.

 

En toch heeft Paulus zich in dit alles nooit verlaten gevoeld.

De woorden die hij daarvoor heeft gevonden hebben mensen door de eeuwen heen troost geboden.

Het zijn woorden die we misschien niet eens helemaal goed begrijpen,

maar waar we ons aan vastgrijpen als een strohalm van geloof.

Ze vatten het onzegbare geheim dat we alles van God hebben ontvangen;

vrijspraak, vergeving.

Dat niets ons kan scheiden van zijn liefde. Door Jezus Christus die voor ons pleit.

 

Verschillende keren las ik deze tekst bij het afscheid van een gemeentelid.  

 

 

De achterblijvers wisten dat déze tekst gelezen moest worden. Omdat er een streep onder stond in de Bijbel; omdat déze tekst voor in de mond had gelegen van de overledene.

 

Soms hebben mensen dat.

Een tekst, een lied, een krabbel in de kantlijn van het liedboek of de bijbel,

een knipsel uit de krant of uit een liturgie. Dat ligt vast klaar voor later.

Vaak kunnen we niet eens uitleggen waarom.

Omdat het woorden zijn voor het onuitsprekelijke.

Woorden die overeind zijn gebleven, ook in moeilijke tijden.

Woorden met draagkracht, troost.

Geloof waar mensen van overtuigd zijn geraakt.

Maar dat ook op de proef is gesteld

omdat het soms dwars tegen onze ervaringen ingaat.

 

Wat moeten we hier verder over zeggen?

Misschien wel niets.

Misschien zijn het woorden om tot ons te laten doordringen,

tot in onze kern; om te overpeinzen, over te bidden.

Om er muziek bij te maken.

Ik hoop dat ze jou troosten. Dragen.

 

Ik ben ervan overtuigd dat dood noch leven,

engelen noch machten noch krachten,

heden noch toekomst,

hoogte noch diepte,

of wat er ook maar in de schepping is,

ons zal kunnen scheiden van de liefde van God

die Hij ons bewezen heeft in Christus Jezus, onze Heer.