Mozes

Vertel eens, vroeg een van de jongeren in mijn omgeving, wie is jouw favoriete Bijbelfiguur. Zelf was ze, zoals ze zei, de Bijbel helemaal aan het lezen en ze was inmiddels bij Abraham en Sara. Een mooi verhaal, vond ze.

Mozes, was mijn antwoord. Mijn favoriete persoon in de Bijbel is Mozes. Een voorganger net als ik. Want hij ging het volk Israël voor, Egypte uit, de woestijn in. Mozes wordt geroepen door God. En al voelt hij zich niet altijd de juiste persoon voor deze taak, in alles wordt hij toegerust door de Eeuwige. Die plaatst Aaron en Mirjam naast Mozes. Waarom zou hij het alleen moeten doen? Mozes heeft het af en toe moeilijk met het volk dat aan hem is toevertrouwd, maar God bemoedigt hem door met hem in gesprek te blijven de woorden die Mozes spreekt kracht bij te zetten met tekenen uit de hemel. Maar wat me het meeste aanspreekt is dat God het aan Mozes toevertrouwt om zijn woorden, zijn Wet, mee te geven aan het volk; om hen op het hart te drukken wat God belooft en wat Hij vraagt. Mozes staat als spelverdeler tussen het Woord uit de hoge en ant-Woord op de aarde. Mozes zingt, houdt preken, roept ouders op hun kinderen voor te leven en vertelt kinderen over de arend die zijn vleugels spreidt. Ik heb nooit iets anders willen doen dat. Daarom Mozes.

Die kende zij ook nog en ze verheugde zich erop om dat verhaal ook weer te gaan lezen.

Ik liet haar beloven dat ze alles wat ze niet mooi vond, of te moeilijk, maar gewoon over zou slaan. De Bijbel is dik genoeg om er altijd iets in te vinden wat je wel aanspreekt. En het zou jammer zijn als zij voortijdig zou stranden in haar goede voornemen en hernieuwde kennismaking met de verhalen die ze nog van vroeger kende.

Mozes spreekt de jongere generatie toe als hij weet dat hij zijn taak moet gaan neerleggen en Jozua het van hem gaat overnemen. Voor haar, voor jullie, nu onze wegen bijna scheiden: ‘De Heer zelf gaat voor je uit, Hij zal je bijstaan en geen moment van je zijde wijken. Wees niet bang en laat je door niets ontmoedigen.’