Over de maand september zijn ontzettend veel liedjes geschreven. Kennelijk is het een maand die tot de verbeelding spreekt en uitnodigt tot dichten en zingen. Het licht is zoveel zachter en de kleuren -goud, blauw, groen- lijken zo intens. We zien wel dat de dagen korter worden maar er is nog voldoende dag om nog geen heimwee te hebben naar de zomer.

In het park zien we ’s morgens vroeg de lichtharpen, stralen zacht zonlicht vallen door het gebladerte heen. Daar word je vanzelf een dichter van. Zo’n lichtharp wordt ook wel een Jacobsladder genoemd, de trap die Jacob zag in zijn droom waarlangs engelen omhoog gaan en afdalen. Ik heb me over die volgorde altijd verbaasd. Omhoog en omlaag. Van een engel zou je dat andersom verwachten. Misschien, bedenk ik mij, verzamelen de engelen beneden wat onder Gods aandacht gebracht moet worden. Van Jacob, gevlucht voor de woede van Ezau, namen zij de angst mee en de onzekerheid over de toekomst. Misschien brachten zij ook zijn schuldgevoel over het bedriegen van zijn oude vader voor Gods aangezicht. Laten het dan ook de engelen zijn die onze gebeden voor God brengen.

Mijmerend over het septemberlicht moet ik wel eindigen met Hans Andreus, de dichter van het licht. ‘Gelukkig dat het licht bestaat en dat het met me doet en praat en dat ik weet dat ik er vandaan kom, van het licht. Of hoe dat heet.’

Laten we maar genieten van deze mooie maand. Een hartelijke groet voor u allen, ds. Lyonne Verschoor-Schuijer