Omdat familieleden meelopen, keken wij de afgelopen week naar het Vierdaagse Journaal op TV Gelderland. Beelden van lopers, blaren, vrolijk publiek langs de kant en de mooie omgeving rond Nijmegen. Maar ook veel verhalen: over ziek zijn en weer beter worden, over jezelf overwinnen, over mensen die er altijd bij waren en nu niet meer, over geliefden die worden gemist maar toch zo dichtbij zijn. Een jongetje wees naar de hemel: ‘daar’.  Een ander wees op haar shirt met daarop drie namen en prikte met haar vinger op de plek van haar hart ‘hier’. ‘Je loopt nooit alleen’, schreef radiomaker Pieter van Eekelen in zijn dagelijkse ode aan de wandelaar. Je wordt vergezeld door lieve anderen in je gedachten, in de leegte, in de dankbaarheid.

Ik moest denken aan het lied van Elly en Rikkert: ‘Hij kan zomaar naast je lopen’. Het gaat over Jezus die meeloopt met de wandelaars naar Emmaus. Ze vertellen hun verhaal van teleurstelling en verdriet en Hij vertelt van hoop en opstanding. Als ze hem herkennen, maken ze de wandeltocht terug. Lichter. Hoopvoller.

Als ons leven een tocht is, dan weten we hoe lang het soms is en hoe ver. We hebben ervaren dat we meer kunnen hebben dan we van te voren denken. We weten hoe we kunnen twijfelen aan een goede afloop en hoe we aangemoedigd worden door mensen aan de kant. En ook: ‘Als God soms heel ver weg lijkt, als alles is mislukt en niemand weet waarom je bedroefd bent en bedrukt, sta dan niet gek te kijken wanneer Hij naast je staat en met je mee wil lopen totdat het wel weer gaat.’

verschenen op de Weekbrief van 23 juli 2023