Mijn eerste gemeente had een ‘echte’ kerk, met een toren en een klok, met banken en een houten broek als kansel. Mijn dochters vonden de enorme sleutel het mooist: ‘mama was de baas van de kerk’. Groot was hun teleurstelling toen we verhuisden naar onze tweede woonplaats, waar we kerkten in een modern gebouw, zonder toren en zonder indrukwekkende sleutel. Op onze derde plek begonnen we in de grote hal van een basisschool waar ik af en toe de doos met gevonden voorwerpen uit het zicht moest duwen.

En toch waren al deze vierplaatsen heilige plaatsen. Niet vanwege de architectuur of ambiance maar omdat er mensen waren die de Bijbel openlegden, die met elkaar baden en zongen. Ook in de hal van een basisschool kun je kinderen dopen. Als de gemeente er maar is om het kind te ontvangen.

Het gebouw kan helpen. Sommige kerken waar je binnenloopt dwingen je tot kalmte, rustig lopen en op gedempte toon praten. Of liever nog, stil zijn. Zo’n kerk hebben wij niet. Misschien zijn wij ook zo’n gemeente niet. Stilte is een schaars goed in De Open Hof. Het is eerder de reuring die ons kenmerkt, heilige chaos waar kopjes rinkelen, alle ruimtes bezet worden door verschillende leeftijdsgroepen, de vaatwasser overuren maakt en een musical wordt gerepeteerd. Maar wel ‘heilig’ en dat betekent: bestemd voor God.

26 maart 2023