herfst

De herfst is de tijd van verzamelen: de zaaddozen van de bloemen in de tuin die volgend jaar terug mogen komen, de oogst van het land, de bladeren op een hoop om compost te worden. Terwijl om ons heen de natuur begint te sterven zijn we druk bezig met leven, met voortbestaan. Het kan bijna niet toevallig zijn dat wij, juist in de tijd van het jaar die ons wijst op de vergankelijkheid van het leven, de namen gedenken van geliefden die zijn overleden. Wij zijn druk bezig met voortbestaan. Soms lukt het maar ternauwernood. Maar als het goed is hebben we ook verzameld: zaadjes van liefde die ooit weer zullen bloeien, een rijke oogst van wat wij hebben gedeeld met hen, een hoop herinneringen. We zien hen terug in de ogen van onze kinderen, kleinkinderen. En als we zelf spreken, is het alsof we hen weer horen. Met onze ogen dicht roepen we beelden op van vrolijke dagen in de zon. Laat het zo mogen zijn als we namen noemen, kaarsen aansteken. Dat we ons gezegend weten met een rijke oogst en voortbestaan naar de zomer.

Toon mag ons troosten. ‘De bomen komen uit de grond en uit hun stam de twijgen. En iedereen vindt het heel gewoon dat zij weer bladeren krijgen. We zien ze vallen op de grond en dan opnieuw weer groeien. Zo heeft de aarde ons geleerd, dat ál wat sterft zal bloeien.’

Weekbrief 30 oktober; Allerzielen