de Schepper

In mijn poëziealbum -vroeger gewoon poesie-album genoemd- staat het volgende versje van een schoolvriendinnetje: ‘Als Lyonne zit te dromen en de juffrouw kijkt haar aan, dan zegt zij altijd heel verlegen: Ik heb het niet  gedaan. Eens zal Lyonne weer te dromen en speelde met een stukje krijt. De juffrouw die het gezien had zei tegen de kleine meid: Wie heeft de zon geschapen, de sterren en de maan? Lyonne begon van schrik te huilen en riep: Ik heb het niet gedaan.’

Ik herinnerde het mij tijdens een fietstochtje. De bermen staan vol bloemen. Onze tuin is nu op z’n mooist. En afgelopen week maakten we een gedeeltelijke zonsverduistering mee; wat draait dat toch allemaal mooi om elkaar heen. Zal ik ooit begrijpen hoe alles in de natuur met elkaar samenhangt? Hoe alles zijn plaats heeft, en zijn doel, ook de mens? Die verwondering over al die schoonheid delen we met elkaar. Kijk maar eens op de website of in de Omloop naar die prachtige tuinfoto’s van gemeenteleden.

Ik denk vandaag aan Psalm 8. Het gaat over de grootheid van God, die wij nooit zullen begrijpen: ‘Heer, onze Heer, hoe machtig is uw naam op heel de aarde.’ En het gaat over de nietigheid van de mens in dat alles. Ondanks dat heeft God ons een sleutelpositie gegeven. Wat is het mensenkind dat u naar hem/haar omziet? U hebt ons bijna goddelijk gemaakt en het werk van uw handen aan ons toevertrouwd. Laat het zo zijn, dat als God ons zou vragen of wij er goed op hebben gepast, dat ons antwoord zal zijn: dat heb ik gedaan.

gepubliceerd op de Weekbrief van 13 juni 2021