schaduw

Wat een hitte deze week! De zon was uitbundig en fel. We hebben ernaar verlangd. Dat natuurlijk wel. Maar zó warm…. Onze Saar moet er toch uit, warm of niet. We bleven maar zoveel als mogelijk in de schaduw. Onder de ruisende bladeren in het park was het nog een beetje te doen. Fijn, die schaduw. Wie op een warme dag een beetje koel wil blijven zitten moet wel steeds een beetje opschuiven, want schaduw trekt voorbij. In de Bijbel wordt het leven van de mens er dan ook mee vergeleken. In het licht van de eeuwigheid is ons bestaan vluchtig en voorbijgaand.

Wat voor altijd is, is de geborgenheid die God biedt. Wij mogen bij hem schuilen tegen het onbarmhartige licht van onze dagen in de schaduw van zijn vleugels. Als een schaduw aan onze rechterhand trekt Hij mee, een reisgenoot en vriend waar je niet vanaf komt zolang de zon schijnt. Dat betekent: zolang jou dagen op aarde zijn gegeven.

Nu het zo warm is begrijpen we ook de boosheid van Jona. Zijn wonderboom, waaronder hij zo lekker zat om te kijken hoe God Ninevé te gronde zou richten, verdorde in een dag. Ik hoop dat we Gods milde antwoord ook zullen begrijpen: als het verdorren van een boompje Jona zo aan het hart gaat, dan moet hij toch ook inzien dat de vernietiging van een stad vol mensen en dieren God aan het hart gaat. Laten we hopen op nog meer mooie dagen en in alle opzichten genieten van de schaduw die ons eraan herinnert hoe wij God zich over ons ontfermt. 

gepubliceerd op de Weekbrief van 20 juni