Blog

gepuzzel

gepuzzel

Door corona ben ik aan het puzzelen geslagen. Nooit achter mezelf gezocht dat ik dat nog eens leuk zou gaan vinden. Waar het me maar met mate lukt om een boek met aandacht uit te lezen of aan een tekening te  beginnen, brengt puzzelen rust in mijn hoofd en ik kan ik me erin verliezen. En ik niet alleen. De puzzels lijken niet aan te slepen. Wat zou het toch zijn? De controle die we hebben over al die stukjes? Het feit dat je weet hoe je moet beginnen en dat je het onder je handen wat ziet worden? Of toch de mooie afbeelding op tafel als hij helemaal af is?

Was het maar zo dat het leven een puzzel was. Dan had ik de zekerheid dat aan het eind er een beetje samenhang in zat. Dat het, hoewel soms chaotisch en in onbegrijpelijke stukjes, toch iets begrijpelijks werd. Maar zo werkt het niet. Zoveel controle hebben we niet over ons leven en we krijgen het nooit helemaal sluitend. Er zullen losse eindjes blijven. Vragen. Dingen waar we op terug zouden willen komen. Stukjes die we missen. En met dat onaffe zullen we moeten leren leven. Hoewel… ergens in ons zit kennelijk ook het vermogen om zó te kijken dat we het hele plaatje omarmen. Hoe vaak ik al niet van mensen heb gehoord dat zij met dankbaarheid en vreugde terugkijken op hun leven. Zij zijn tevreden met wat het is geworden. Al hadden zij misschien een ander plaatje in hun hoofd.   

Nog even, dan is corona dat stukje van de puzzel dat de hele tijd op tafel lag en je wist maar niet waar of het hoorde. Tot het plotseling toch ergens paste. Daar hoop ik op. 

2 mei 2021