Met horten en stoten kwam ook mijn wereld tot stilstand door het coronavirus. De ene na de andere activiteit werd afgelast en mijn agenda werd almaar leger.
Wat ik bedacht:
1. Dirk de Wachter heeft gelijk. In zijn boek ‘De kunst van het ongelukkig zijn’ - helaas is de laatste avond van de leeskring rond dit boek ook afgelast - stelt hij dat we leven in een geluksmaatschappij. We leven van ervaring naar ervaring, van hoogtepunt naar hoogtepunt. Natuurlijk delen we dat dan ook allemaal in geuren en kleuren op social media. De gedachte daarachter is dat wij bijzondere mensen zouden zijn als wij maar bijzondere dingen doen.
Het is interessant om bij onszelf te onderzoeken wie wij zijn zonder die bijzondere ervaringen. Is het echt belangrijk dat een geplande stedentrip niet doorgaat?
In de grond van de zaak blijken we nu hele gewone mensen te zijn. Mensen die ziek kunnen worden, die bang zijn of bezorgd, mensen die hamsteren of keihard roepen dat ze dat nooit doen, maar ondertussen een pak extra toiletpapier meenemen. De vraag is natuurlijk of we ná corona nog steeds van die gewone mensen durven zijn.
2. Vorige week was ik nog een mens ‘die geen tijd had’. Ik werd geleefd door een te volle agenda en door de klok. Nu is mijn agenda leeg. Er is tijd. En wat zal ik ermee gaan doen? Deskundigen pleiten voor meer lummelen en mijmeren. In een drukke agenda zou tijd moeten zijn om na te denken en ideeën de gelegenheid te geven om te rijpen. Als ik die tijd niet heb, verlang ik ernaar. Nu ben ik vooral bang mij te gaan vervelen. Nu schijnt juist verveling enorm goed te zijn voor je creativiteit. Dus daar stel ik me dan maar voor open.
3. Je weet pas wat je hebt, als je het mist. Ging ooit een kerkdienst niet door? Het is zo vanzelfsprekend geworden, dat we er niet meer bij stilstaan hoe belangrijk het eigenlijk voor is om naar de kerk te kunnen. We zijn er zelfs een beetje slordig in geworden; we slapen een keertje uit en kijken later bij een kopje koffie de dienst eens terug. Uiteindelijk gaat het zonder ons toch wel door. Maar afgelopen zondag niet. En de volgende weken ook niet. En plotseling beseften we weer hoe belangrijk we die kerkdienst toch eigenlijk vinden. Vanuit heel verschillende invalshoeken lijken we tot een herwaardering te komen: God is er altijd; wij mogen dus niet ontbreken; nood leert bidden. Laten we bidden! En niet in de laatste plaats is de kerkdienst natuurlijk ook dé gelegenheid om elkaar te ontmoeten. Dat willen we allemaal niet we missen. Goed om ons daarvan weer bewust te zijn. Zelf ging ik voor in een nagenoeg lege kerk. De dienst werd uitgezonden via de radio en de kerkomroep. Ook op tv en elders in het land waren kerkdiensten. The Service must go on!
4. Binnen blijven betekent niet: buitensluiten. Juist in deze tijd is het belangrijk om naar elkaar om te zien. Zeker naar die mensen die worden gerekend tot de kwetsbare groep. Er zijn mogelijkheden genoeg om met elkaar in contact te treden en wat een warmte kan er niet zijn tussen mensen die anderhalve meter afstand houden van elkaar. Ik zie op Facebook berichten voorbij komen van scholieren die best boodschappen willen doen; van mensen die zich aanbieden als kinderoppas voor ouders die wel moeten werken. Er groeit ook een enorme waardering voor mensen die in de medische sector werken, in verpleeghuizen of in de gehandicaptenzorg. Maar ook voor die mensen zonder wie onze samenleving tot stilstand zou komen: mensen in de transport en het openbaar vervoer, de mensen in de supermarkten, de vuilnisophalers, schoonmakers en weet ik niet al.
Zelf hoor ik volgens het RIVM niet tot de zgn. vitale beroepsgroepen. Met andere woorden: ik kan deze weken goed gemist worden. Ik hoop natuurlijk dat je me belt, appt, mailt…. en uitnodigt voor een kopje koffie.
