beperkingen
Wat is er veel gebeurd de afgelopen week. De aandacht die een kerkdienst in Staphorst kreeg van de media leidde tot veel reacties. Zo zie je maar hoe zwaarwegend beeldvorming is. We zijn er verdrietig over, boos, teleurgesteld, gelaten, -het wisselt bij mij af- maar we kunnen niet anders dan de nieuwe adviezen aanhouden.
Ik moest maar steeds denken aan ‘In de beperking toont zich de meester’. Ik dacht dat het een spreekwoord was maar het is een dichtregel van Goethe. Dit zijn de laatste regels van het betreffende sonnet:
Wer Großes will, muß sich zusammenraffen: In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister,
Und das Gesetz nur kann uns Freiheit geben.
[ Iets groots ontstaat waar men zich verzamelt. Uit de beperking moet de meester blijken
en wet alleen kan ons de vrijheid geven. ]
Wie iets groots wil bereiken, moet zich beheersen en de regels volgen. En dan ook samen! Natuurlijk doelt Goethe op heel andere dingen maar ik lees er vandaag in dat we alleen zó ons gedroomde doel kunnen halen; een samenleving zonder angst, zonder anderhalve meter, maar vooral ook zonder mensen die heel ziek worden en zonder overbelaste mensen in de zorg. Het zijn de beperkingen die ons onze vrijheid zullen teruggeven.
Collega opende
de vergadering
en de Bijbel
en sprak
over alles
waaraan een mens
zekerheid ontleent:
een huis, een bankrekening,
de liefde, gezondheid,
een baan, een mening.
Dat valt eens om,
sprak hij.
Het laat los; wij vallen..
maar
God houdt ons vast.
Een mooie conclusie
en heel waar
maar
als dat nu eens niet
het eindpunt was
maar het begin
van ons doen en denken.
Wat dan?
Dat laat mij niet los.
NIEUW INITIATIEF: HET C*-TEAM Als kerk voelen wij ons geroepen om in deze onzekere tijd een anker van hoop te zijn. Juist nu willen we onderlinge verbondenheid zoeken en stimuleren om er voor elkaar te zijn. Daarin zit onze kracht. Om die verbondenheid te kunnen realiseren hebben wij het C*-Team in het leven geroepen, met de C van - Christus die ons geloven, hopen en liefhebben leert, maar ook van - Community, de gemeenschap van De Open Hof, - Communicatie, luisteren en omzien naar elkaar, - Coördinatie, zoeken naar verbinding, - Crisis, voor welke uitdagingen stelt deze ons en - Continuïteit, hoe houden we het vol.
Vanaf maandag 23 maart kunt u op weekdagen van 10.00-12.00 uur het C*-Team van De Open Hof bereiken in de Huiskamer op telefoonnummer: 612936. U kunt bij hen terecht voor een praatje, om door te geven welke hulp u nodig heeft, of welke hulp u kunt bieden. Vanuit de Huiskamer zullen we ook het pastoraat en andere zaken coördineren. De beide predikanten zijn de gehele dag telefonisch/WhatsApp of per mail bereikbaar. Voor wijk West: ds. Frits Renes, 06 49 30 80 49; This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. Voor wijk Oost: ds. Lyonne Verschoor, 06 83 09 76 88; This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.
Wij vragen u vriendelijk deze informatie te delen met die mensen waarvan u weet of vermoed dat zij geen digitale weekbrief ontvangen. Zo kunnen wij zo veel mogelijk mensen op de hoogte stellen.
Wilt u iets doen, bijvoorbeeld mensen bellen, een telefoonkring opzetten, een kaart sturen, of heeft u een ander aanbod, meldt u dat dan alstublieft. Dan kunnen wij u voorzien van adressen en telefoonnummers. Uiteraard gaan wij zorgvuldig en vertrouwelijk met die informatie om. De Open Hof die dicht is, is eigenlijk ondenkbaar en onbestaanbaar. De openheid naar elkaar moeten wij nu op een andere manier vormgeven. En met elkaar gaat dat lukken.
Met horten en stoten kwam ook mijn wereld tot stilstand door het coronavirus. De ene na de andere activiteit werd afgelast en mijn agenda werd almaar leger.
Wat ik bedacht:
1. Dirk de Wachter heeft gelijk. In zijn boek ‘De kunst van het ongelukkig zijn’ - helaas is de laatste avond van de leeskring rond dit boek ook afgelast - stelt hij dat we leven in een geluksmaatschappij. We leven van ervaring naar ervaring, van hoogtepunt naar hoogtepunt. Natuurlijk delen we dat dan ook allemaal in geuren en kleuren op social media. De gedachte daarachter is dat wij bijzondere mensen zouden zijn als wij maar bijzondere dingen doen.
Het is interessant om bij onszelf te onderzoeken wie wij zijn zonder die bijzondere ervaringen. Is het echt belangrijk dat een geplande stedentrip niet doorgaat?
In de grond van de zaak blijken we nu hele gewone mensen te zijn. Mensen die ziek kunnen worden, die bang zijn of bezorgd, mensen die hamsteren of keihard roepen dat ze dat nooit doen, maar ondertussen een pak extra toiletpapier meenemen. De vraag is natuurlijk of we ná corona nog steeds van die gewone mensen durven zijn.
2. Vorige week was ik nog een mens ‘die geen tijd had’. Ik werd geleefd door een te volle agenda en door de klok. Nu is mijn agenda leeg. Er is tijd. En wat zal ik ermee gaan doen? Deskundigen pleiten voor meer lummelen en mijmeren. In een drukke agenda zou tijd moeten zijn om na te denken en ideeën de gelegenheid te geven om te rijpen. Als ik die tijd niet heb, verlang ik ernaar. Nu ben ik vooral bang mij te gaan vervelen. Nu schijnt juist verveling enorm goed te zijn voor je creativiteit. Dus daar stel ik me dan maar voor open.
3. Je weet pas wat je hebt, als je het mist. Ging ooit een kerkdienst niet door? Het is zo vanzelfsprekend geworden, dat we er niet meer bij stilstaan hoe belangrijk het eigenlijk voor is om naar de kerk te kunnen. We zijn er zelfs een beetje slordig in geworden; we slapen een keertje uit en kijken later bij een kopje koffie de dienst eens terug. Uiteindelijk gaat het zonder ons toch wel door. Maar afgelopen zondag niet. En de volgende weken ook niet. En plotseling beseften we weer hoe belangrijk we die kerkdienst toch eigenlijk vinden. Vanuit heel verschillende invalshoeken lijken we tot een herwaardering te komen: God is er altijd; wij mogen dus niet ontbreken; nood leert bidden. Laten we bidden! En niet in de laatste plaats is de kerkdienst natuurlijk ook dé gelegenheid om elkaar te ontmoeten. Dat willen we allemaal niet we missen. Goed om ons daarvan weer bewust te zijn. Zelf ging ik voor in een nagenoeg lege kerk. De dienst werd uitgezonden via de radio en de kerkomroep. Ook op tv en elders in het land waren kerkdiensten. The Service must go on!
4. Binnen blijven betekent niet: buitensluiten. Juist in deze tijd is het belangrijk om naar elkaar om te zien. Zeker naar die mensen die worden gerekend tot de kwetsbare groep. Er zijn mogelijkheden genoeg om met elkaar in contact te treden en wat een warmte kan er niet zijn tussen mensen die anderhalve meter afstand houden van elkaar. Ik zie op Facebook berichten voorbij komen van scholieren die best boodschappen willen doen; van mensen die zich aanbieden als kinderoppas voor ouders die wel moeten werken. Er groeit ook een enorme waardering voor mensen die in de medische sector werken, in verpleeghuizen of in de gehandicaptenzorg. Maar ook voor die mensen zonder wie onze samenleving tot stilstand zou komen: mensen in de transport en het openbaar vervoer, de mensen in de supermarkten, de vuilnisophalers, schoonmakers en weet ik niet al.
Zelf hoor ik volgens het RIVM niet tot de zgn. vitale beroepsgroepen. Met andere woorden: ik kan deze weken goed gemist worden. Ik hoop natuurlijk dat je me belt, appt, mailt…. en uitnodigt voor een kopje koffie.