terras

Mogen ze weer open of niet? Die vraag houdt velen bezig. De ondernemers vanzelfsprekend, die het niet alleen financieel zwaar hebben maar het duimendraaien en nagelbijten bij elke nieuwe persconferentie ook wel zat zullen zijn.

Ik denk aan vorige zomer. Aan het eind van een werkdag wandelden we samen een stukje en belanden op een terras in het zonnetje. Eentje smaakte naar nog een en we namen ter plekke het besluit dat we ook best ergens een hapje konden eten. De zon, de vrijheid en het gevoel dat het leven was zoals het moest zijn… ik denk dat het weer open gaan van de terrassen dát vertegenwoordigt. Ik mis die zorgeloosheid en die lichtheid van bestaan.

In het Liedboek vinden we Lied 978 (vroeger gezang 479) ‘De zorgeloze vogels melden dat Gij uw schepping niet vergeet.’ Zorgeloosheid heeft niets te maken met onverschilligheid. We maken ons allemaal bezorgd; om onze geliefden, om werk, huis, de effecten van vaccineren, de komende verkiezingen, financiën, onszelf…  Dat hoort nu eenmaal bij ons. Maar de Bijbel waarschuwt ons ervoor dat er meer is dan alleen bezorgdheid; laat je er niet zó door in beslag nemen dat er geen ruimte meer is voor iets anders, íemand anders. Bezorgdheid mag je niet onvrij maken. Wees dus zorgeloos. Als een vogel, die doet waarvoor hij geschapen is: hij nestelt, broedt, eet, zingt, baddert in het zonnetje. God zorgt voor die vogel, omdat het een deel is van zijn schepping. Hoeveel te meer zal Hij dan voor mij zorgen! Nog zo’n mooi lied: ‘Waar zich uw vleugels breed ontvouwden, zing ik mij van mijn zorgen vrij. Mijn ziel, Heer, is U zeer nabij, door uw hand word ik vastgehouden.’ (Psalm 63)

Nog even. Dan is de zorgeloosheid waar we zo naar verlangen terug. Tot die tijd leef ik ook zorgeloos, in het vertrouwen dat God mij niet vergeet. 

14 maart 2021

van oma mag dat wel 

Onze dochters kregen ooit een leesboekje ‘Van oma mag dat wel’. Van oma gekregen natuurlijk. Een jaar later volgde deel 2 ‘Van opa mag het ook’. Prachtige argumenten om te krijgen wat je hebben wilt. Die titels spookten door mijn hoofd voordat we als kerkenraad begonnen aan het gesprek over versoepelingen van de maatregelen. Er zijn allerhande oneigenlijke argumenten te noemen: ‘daar doen ze het wel’, ‘van de PKN mag het ook’. Maar zo nemen we als kerkenraad natuurlijk geen beslissingen. We hebben uitvoerig met elkaar gesproken zodat de beslissing die we zouden nemen ook een gezamenlijke zou zijn. We zitten nu eenmaal in dit schuitje en willen niet dat gedurende deze barre tocht mensen buiten de boot vallen.

Er zullen weer 30 mensen in de kerk aanwezig zijn. Een symbolisch aantal, want het grootste gedeelte van de gemeente zit nog altijd thuis. Die 30 vertegenwoordigen ons als geheel. En zij vertegenwoordigen de hoop dat we weer allemaal in de kerk zullen zijn. Zo beschouwen we het als kerkenraad ook. En we nemen ook ter harte dat de kerkenraad, naast de zorgvuldigheid voor de lichamelijke gezondheid, meer nog de zorg heeft voor het geestelijk welbevinden van de gemeente die aan haar is toevertrouwd. Tenslotte de woorden die Paulus schreef aan Timoteus, die de leiding had over de gemeente in een roerige tijd: Daarom spoor ik je aan het vuur brandend te houden van de gave die God je schonk toen ik je de handen oplegde. God heeft ons niet een geest van lafhartigheid gegeven, maar een geest van kracht, liefde en bezonnenheid.’ Bezonnen en hoopvol, krachtig en liefdevol, zo hebben we het besluit genomen om weer wat op te gaan starten, en zo willen we vooruit kijken naar wat komen gaat.

7 maart 2021

van oma mag dat wel 

Onze dochters kregen ooit een leesboekje ‘Van oma mag dat wel’. Van oma gekregen natuurlijk. Een jaar later volgde deel 2 ‘Van opa mag het ook’. Prachtige argumenten om te krijgen wat je hebben wilt. Die titels spookten door mijn hoofd voordat we als kerkenraad begonnen aan het gesprek over versoepelingen van de maatregelen. Er zijn allerhande oneigenlijke argumenten te noemen: ‘daar doen ze het wel’, ‘van de PKN mag het ook’. Maar zo nemen we als kerkenraad natuurlijk geen beslissingen. We hebben uitvoerig met elkaar gesproken zodat de beslissing die we zouden nemen ook een gezamenlijke zou zijn. We zitten nu eenmaal in dit schuitje en willen niet dat gedurende deze barre tocht mensen buiten de boot vallen.

Er zullen weer 30 mensen in de kerk aanwezig zijn. Een symbolisch aantal, want het grootste gedeelte van de gemeente zit nog altijd thuis. Die 30 vertegenwoordigen ons als geheel. En zij vertegenwoordigen de hoop dat we weer allemaal in de kerk zullen zijn. Zo beschouwen we het als kerkenraad ook. En we nemen ook ter harte dat de kerkenraad, naast de zorgvuldigheid voor de lichamelijke gezondheid, meer nog de zorg heeft voor het geestelijk welbevinden van de gemeente die aan haar is toevertrouwd. Tenslotte de woorden die Paulus schreef aan Timoteus, die de leiding had over de gemeente in een roerige tijd: Daarom spoor ik je aan het vuur brandend te houden van de gave die God je schonk toen ik je de handen oplegde. God heeft ons niet een geest van lafhartigheid gegeven, maar een geest van kracht, liefde en bezonnenheid.’ Bezonnen en hoopvol, krachtig en liefdevol, zo hebben we het besluit genomen om weer wat op te gaan starten, en zo willen we vooruit kijken naar wat komen gaat.

7 maart 2021

En alweer moeten we schakelen, beslissen wat er wel en niet doorgaat, slikken bij de nieuwe beperkingen. Ik weet niet hoe het u is vergaan, maar ik had het er even moeilijk mee. Wat mij trof in de toespraak van Rutte waren de woorden: ‘Dát we er doorheen komen staat voor mij vast. Vanwege het vaccin dat er aan komt, maar meer nog vanwege de veerkracht die we met elkaar hebben laten zien.’ We zijn sterk. Sterker dan we hadden gedacht.

Ook dit jaar staat ‘He ain’t heavy’ van The Hollies in de Top 2000. Dat gaat over die onvermoede veerkracht. ‘The road is long, with many a winding turn; that leads us to who knows where.

But I'm strong; strong enough to carry him. He ain't heavy, he's my brother.’ De ‘sister’ kunnen we zelf wel toevoegen. Het gaat erom dat we er zijn voor elkáár en dat we, omdat we broeders en zusters zijn, veel aankunnen. Denk aan de mensen in de zorg, maar ook aan mantelzorgers, aan ouders met zorgen om een kind, aan kinderen met zorg om hun ouders. Zij dwingen bewondering en respect af door hun inzet en aandacht maar vooral door hun liefde. Het lot dat we moeten dragen is niet licht. We voelen het wel degelijk drukken op onze schouders maar we kunnen er niet  voor weglopen en we willen er ook niet voor weglopen. Onze draagkracht zit hem in het feit dat we er sámen voor staan.

In deze weken voor kerst luister ik ook naar de Messiah. De mooiste aria is voor mij: ‘He shall feed His flock like a shepherd.’ Daarin staan Jezus’ woorden: ‘Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. … Mijn juk is zacht en mijn last is licht’. (Mat 11:28, 30) Het troost mij dat bij God bekend is dat wij soms worstelen en gebukt gaan onder wat het leven ons aanreikt. Het is oké om dat ook af en toe even goed te voelen. Het juk dat Jezus ons oplegt, drukkend op onze schouders en tegelijkertijd licht, is de weg te gaan van de liefde. Dat is de enige manier om Gods Tora toe te passen in ons bestaan. Ja, er wordt een beroep gedaan op onze draagkracht, op onze verdraagzaamheid, maar in dat alles mogen wij ons ook gedragen weten.