eiland

Deze dagen genieten Bas, Saar en ik van een paar vakantiedagen op Terschelling. Alleen al de reis er naar toe geeft een gevoel van vakantie. Zoals we vanaf de veerboot het vasteland zien vervagen, zo verdwijnen ook onze dagelijkse beslommeringen naar de achtergrond. Dat gevoel heb ik zelfs al als we gaan wandelen op Tiengemeten en het Haringvliet oversteken. Soms is het gewoon even nodig om los van de kant te komen.

Ik mijmer even over een dichtregel die naar boven komt: ‘No man is an island entire of itself.’ Vast onthouden van de lessen Engels, lang geleden. ‘Geen mens is een eiland alleen van zichzelf’. Mensen horen bij elkaar en kunnen niet zonder elkaar. Samen vormen zij een continent, een leefbare wereld. Al breekt er maar een kluitje aarde af dat wegspoelt in de zee, heel Europa zou er door krimpen. En als een mens sterft, sterft een deel van ons mee.

Geen mens is een eiland. Dat moet God gedacht hebben toen Hij zei: ‘Het is niet goed dat de mens alleen is.’ En God schiep nóg een mens en gaf ze aan elkaar als hulp en tegenover. Op allerlei manieren zijn we zo met elkaar verweven en van elkaar afhankelijk.   

Ik waai even uit, los van de kant. Maar ik ben geen eiland en blijf de verbondenheid met jullie voelen. Daarom vanaf Terschelling een hartelijke groet voor jullie allemaal, ds. Lyonne Verschoor.

(Het gedicht is van John Donne, 1572-1631)

 een zee van tijd

 ‘De zee van tijd heeft het mooiste strand.’ Dit pareltje deelde een

 van mijn Facebookvriendinnen. Bas en ik hebben de afgelopen tien dagen

ervaren hoe waar het is. We hebben genoten, vooral van de tijd. Of van

 het ontbreken van elk besef van tijd. Geen wekker die ons maande om op

 te staan; geen agenda die onze dagindeling bepaalde en geen klokje van

 gehoorzaamheid, dat vertelde dat het bedtijd was. Augustinus, zijn

 tijd ver vooruit, filosofeerde over de vraag wat tijd eigenlijk is.

 Hij komt tot twee conclusies. De tijd is een schepping van God en

 daarmee een geschenk aan de mens. En de tijd bestaat alleen in het

moment. Het verleden is voorbij, zoals onze vakantie. De toekomst

 bestaat slechts in ons verlangen of in onze hoop. Zo blijft het nu

 over. De dag van vandaag kan ik voor een deel bepalen. Er het beste

 van maken, het mooiste eruit halen, of dat nu tijdens vakantie is of

 thuis of in het werk. De zee van tijd is het vermogen om te genieten

 van dit geschenk van God.

4 juni 2021 op de veerboot van Terschelling naar Harlingen

prikschrik

Ik heb last van ‘prikschrik’. Op bezoek bij een gemeentelid in het ziekenhuis vlucht ik de gang op zodra er een verpleegkundige in beeld komt. Ik kijk geen ziekenhuisseries op televisie vanwege de naalden en de momenten dat onze dochters geprikt moesten worden eindigden voor mij vaak gestrekt. Maar nu sta ik te trappelen en ik tel af totdat mijn leeftijdscategorie aan de beurt is om gevaccineerd te worden. Ik citeer de column van Saskia Noort in het AD van zaterdag 8 mei: ‘We zouden allemaal trots en dankbaar in de rij moeten staan om dit vaccin te mogen ontvangen.

Je laten vaccineren doe je niet alleen voor jezelf. Je doet het voor je land, je buren, je kinderen, je ouders, de school, je werk, de anderen.’ Ik schrijf dit niet om u te overtuigen, hoor. Maak gerust uw eigen afwegingen, maar dit zijn de mijne.

Voor mij heeft solidariteit alles te maken met geloof. Iemand zei: geloof zonder solidariteit is als een taartrecept zonder ingrediënten. Je hoopt op een taart maar het wordt niets. In de Bijbel lezen we dat de eerste christenen al hun bezittingen verkochten en de opbrengst verdeelden onder hen die iets nodig hadden. Het gaat mis als Ananias en Saffira daarover liegen. Zij verkopen een stuk grond maar houden een deel van de opbrengst achter. Als Petrus hen daarmee confronteert vallen ze dood neer. Een hard verhaal dat vertelt dat als mensen niet solidair zijn, de gemeente van Christus ten dode opgeschreven is.

Als jullie het niet erg vinden, houd ik voor mezelf wanneer ik geprikt moet worden. En hoe dat is afgelopen. 

16 mei 2021

‘Alles is heimwee, wolken en water.

Alles is heimwee, naar vroeger naar later.’

Toon Hermans

Wolken drijven voorbij. Ze brengen schaduw, een bui en laten de zon door en komen nooit meer terug. Het water stroomt vanuit de zee, een bron. Het verdampt, wordt regen en dauw.

Ik heb heimwee naar hoe het was; de argeloosheid waarmee we de dingen deden, het samen, het spontane. Als wolken en water is het voorbij en het komt niet meer terug. Tegelijkertijd is er de onzekerheid over wat het nieuwe normaal dan zal worden en wanneer. Zullen we ons daarin thuis voelen of zal het even ‘unheimisch’ zijn als vandaag?

Wat zullen we meenemen van wat voorbij is? Want wolken, met hun licht en schaduw, en water dat stroomt, hebben invloed op wat wordt vernietigd en wat groeien mag. Deze tijd zal ons ook goede en mooie dingen gaan brengen. We weten misschien alleen nog niet wat.

In zekere zin bevinden we ons tussen vroeger en later. Later, als we weer mogen knuffelen. Later, als we weer mogen zingen. Later, als we weten waar we aan toe zijn. Later, als we kunnen zeggen dat het voorbij is. Tussen vroeger en later is een onzekere plek. Zo ervaar ik het nu en velen met mij. Om mezelf omhoog te houden grijp ik dan nog een keer naar Toon.  

‘Vandaag is de dag, hij komt maar één keer.

Morgen dan is het vandaag al niet meer.

Niet zeuren, geniet van het leven, het mag,

maar doe het vandaag, want vandaag is de dag.’

juni 2020