prikschrik

Ik heb last van ‘prikschrik’. Op bezoek bij een gemeentelid in het ziekenhuis vlucht ik de gang op zodra er een verpleegkundige in beeld komt. Ik kijk geen ziekenhuisseries op televisie vanwege de naalden en de momenten dat onze dochters geprikt moesten worden eindigden voor mij vaak gestrekt. Maar nu sta ik te trappelen en ik tel af totdat mijn leeftijdscategorie aan de beurt is om gevaccineerd te worden. Ik citeer de column van Saskia Noort in het AD van zaterdag 8 mei: ‘We zouden allemaal trots en dankbaar in de rij moeten staan om dit vaccin te mogen ontvangen.

Je laten vaccineren doe je niet alleen voor jezelf. Je doet het voor je land, je buren, je kinderen, je ouders, de school, je werk, de anderen.’ Ik schrijf dit niet om u te overtuigen, hoor. Maak gerust uw eigen afwegingen, maar dit zijn de mijne.

Voor mij heeft solidariteit alles te maken met geloof. Iemand zei: geloof zonder solidariteit is als een taartrecept zonder ingrediënten. Je hoopt op een taart maar het wordt niets. In de Bijbel lezen we dat de eerste christenen al hun bezittingen verkochten en de opbrengst verdeelden onder hen die iets nodig hadden. Het gaat mis als Ananias en Saffira daarover liegen. Zij verkopen een stuk grond maar houden een deel van de opbrengst achter. Als Petrus hen daarmee confronteert vallen ze dood neer. Een hard verhaal dat vertelt dat als mensen niet solidair zijn, de gemeente van Christus ten dode opgeschreven is.

Als jullie het niet erg vinden, houd ik voor mezelf wanneer ik geprikt moet worden. En hoe dat is afgelopen. 

16 mei 2021

‘Alles is heimwee, wolken en water.

Alles is heimwee, naar vroeger naar later.’

Toon Hermans

Wolken drijven voorbij. Ze brengen schaduw, een bui en laten de zon door en komen nooit meer terug. Het water stroomt vanuit de zee, een bron. Het verdampt, wordt regen en dauw.

Ik heb heimwee naar hoe het was; de argeloosheid waarmee we de dingen deden, het samen, het spontane. Als wolken en water is het voorbij en het komt niet meer terug. Tegelijkertijd is er de onzekerheid over wat het nieuwe normaal dan zal worden en wanneer. Zullen we ons daarin thuis voelen of zal het even ‘unheimisch’ zijn als vandaag?

Wat zullen we meenemen van wat voorbij is? Want wolken, met hun licht en schaduw, en water dat stroomt, hebben invloed op wat wordt vernietigd en wat groeien mag. Deze tijd zal ons ook goede en mooie dingen gaan brengen. We weten misschien alleen nog niet wat.

In zekere zin bevinden we ons tussen vroeger en later. Later, als we weer mogen knuffelen. Later, als we weer mogen zingen. Later, als we weten waar we aan toe zijn. Later, als we kunnen zeggen dat het voorbij is. Tussen vroeger en later is een onzekere plek. Zo ervaar ik het nu en velen met mij. Om mezelf omhoog te houden grijp ik dan nog een keer naar Toon.  

‘Vandaag is de dag, hij komt maar één keer.

Morgen dan is het vandaag al niet meer.

Niet zeuren, geniet van het leven, het mag,

maar doe het vandaag, want vandaag is de dag.’

juni 2020

gepuzzel

Door corona ben ik aan het puzzelen geslagen. Nooit achter mezelf gezocht dat ik dat nog eens leuk zou gaan vinden. Waar het me maar met mate lukt om een boek met aandacht uit te lezen of aan een tekening te  beginnen, brengt puzzelen rust in mijn hoofd en ik kan ik me erin verliezen. En ik niet alleen. De puzzels lijken niet aan te slepen. Wat zou het toch zijn? De controle die we hebben over al die stukjes? Het feit dat je weet hoe je moet beginnen en dat je het onder je handen wat ziet worden? Of toch de mooie afbeelding op tafel als hij helemaal af is?

Was het maar zo dat het leven een puzzel was. Dan had ik de zekerheid dat aan het eind er een beetje samenhang in zat. Dat het, hoewel soms chaotisch en in onbegrijpelijke stukjes, toch iets begrijpelijks werd. Maar zo werkt het niet. Zoveel controle hebben we niet over ons leven en we krijgen het nooit helemaal sluitend. Er zullen losse eindjes blijven. Vragen. Dingen waar we op terug zouden willen komen. Stukjes die we missen. En met dat onaffe zullen we moeten leren leven. Hoewel… ergens in ons zit kennelijk ook het vermogen om zó te kijken dat we het hele plaatje omarmen. Hoe vaak ik al niet van mensen heb gehoord dat zij met dankbaarheid en vreugde terugkijken op hun leven. Zij zijn tevreden met wat het is geworden. Al hadden zij misschien een ander plaatje in hun hoofd.   

Nog even, dan is corona dat stukje van de puzzel dat de hele tijd op tafel lag en je wist maar niet waar of het hoorde. Tot het plotseling toch ergens paste. Daar hoop ik op. 

2 mei 2021

‘Is er nog douchegel’, vroeg mijn man. Op mijn aanwijzing vond hij een fles van een bekend blauw merk. ‘Het is Protect and Care zelfs’ las hij voor. ‘Het lijkt het huwelijk wel’, gaf ik terug. Waarop zich een discussie ontspon of een moderne vrouw eigenlijk nog wel protection, bescherming, nodig heeft. Hij dacht van niet. Mannen lopen ook niet meer met sabels rond om hun dame te verdedigen. En

en het klopt dat ik mijn mannetje sta -mag je dat nog zo zeggen?- Toch geeft het een veilig gevoel dat iemand je zou willen beschermen, je uit de wind wil houden. Al staan we tegen reëel gevaar waarschijnlijk samen machteloos, toch zal ik samen met hem minder bang zijn.

Ik moest denken aan de zegen die ik elke zondag aan het eind van de dienst uitspreek. Soms gebruik ik de woorden uit de Bijbel in Gewone Taal: ‘De Heer zal jullie gelukkig maken en jullie beschermen. De Heer zal bij jullie zijn en voor jullie zorgen.’ Iedere keer weer gaan wij een nieuwe week in onder de hoede van God. In de Psalmen komen we het woord ‘beschermen’ veel tegen. Ik denk alleen al aan Psalm 121: ‘De Heer beschermt je. Hij gaat met je mee.’  

Wonderlijk eigenlijk. Want God heeft David niet tegen zichzelf beschermd toen hij een oogje liet vallen op Batseba. En God heeft David niet kunnen beschermen tegen de woede van Saul; David moest ervoor op de vlucht. Toch voelt David zich in de hoede van God veilig. Ik denk omdat je, in het gezelschap van iemand of Iemand bij wie je je veilig voelt, weet dat je niet zult sterven van angst. Zoals een regenscherm: het regent nog wel maar je wordt minder nat. Met God kun je meer aan dan je had durven hopen, of bidden. Een hartelijke groet voor u allen, ds. Lyonne Verschoor

25 april 2021