We waren te gast bij de zusters Trappistinnen van Abdij Koningsoord. Een stilteklooster. Het weerzien met lieve vrienden werd er daardoor niet makkelijker op. Je hebt elkaar tenslotte veel te vertellen als je elkaar een poos niet hebt gezien. Niet mogen praten nodigt uit om na te denken wat echt belangrijk is om met elkaar te delen. Is dat onze mening over het weer, de stand van zaken op het werk of hoe het met de kinderen gaat? Dat de meeste woorden onnodig zijn bleek tijdens de middagmaaltijd; de enige maaltijd waarbij de stilte mocht worden doorbroken. Het bleef stil. Op een enkel woord na. We overdachten wat we wilden zeggen alsof de Eeuwige inderdaad een wacht voor onze lippen had gezet (Ps 141) en ons behoedde voor zinloos gebabbel. We kwamen dichterbij elkaar. Juist omdat we minder zeiden. 

Dag in dag uit nam hij het woord,

mijn vader, gedragen en kalm

gaf hij zijn adem aan een psalm,

zoals dat na een maaltijd hoort.

Ik wist: aan alles was gedacht,

het kwam wel goed. Geduldig bracht

hij ons naar de vertrouwde verte

met wuivend riet en struikgewas

en in dit waterlandschap werd de 

waarheid een pad door het moeras,

een weg, veilig genoeg om er te

wandelen, zolang mijn vader las.