Vorige week was ik een paar dagen te gast  bij de zusters Cisterciënzers in abdij Koningsoord. Bidden en werken bepalen de dagorde in een heilzaam ritme. Stilte is een belangrijke waarde voor de zusters en ook van gasten wordt verwacht dat zij die stilte in acht nemen. Ook tijdens het eten. Eerst voelt het alsof ik niet mag praten. Als de dag vordert groeit het besef dat ik niet hoef te praten. Ik hoef me deze dagen niet te verbinden met anderen; in ieder geval niet de hele dag. En juist als je niet hoeft te praten, ontdek je dat ook niet altijd alles gezegd hoeft te worden en dat ik niet altijd gehoord hoef te worden om gezien te zijn. De meeste dingen zijn niet belangrijk of kunnen ook wel even wachten. We mogen onze woorden wegen.

Omdat ik zelf spaarzaam mocht zijn met mijn woorden, was ik extra bedacht op de woorden die wél klonken, de Psalmen en de lezingen. Het terugkerende vers was ‘Een mens te zijn op aarde’ en ik nam daaruit de woorden mee: ‘Een mens te zijn op aarde is leven van de woorden die opgeschreven staan en net als Jezus worden die het ons heeft voorgedaan.’

Zullen we nu samen zwijgen?

Niets meer zeggen en heel stil

luisteren of we antwoord krijgen,

of God ons soms iets zeggen wil.

In de stilte kan zoveel moois ontstaan. Als we maar gewoon onze mond eens houden en luisteren. Naar Gods stem, naar elkaar, naar onszelf.

12 maart 2023