Blog

prikschrik

prikschrik

Ik heb last van ‘prikschrik’. Op bezoek bij een gemeentelid in het ziekenhuis vlucht ik de gang op zodra er een verpleegkundige in beeld komt. Ik kijk geen ziekenhuisseries op televisie vanwege de naalden en de momenten dat onze dochters geprikt moesten worden eindigden voor mij vaak gestrekt. Maar nu sta ik te trappelen en ik tel af totdat mijn leeftijdscategorie aan de beurt is om gevaccineerd te worden. Ik citeer de column van Saskia Noort in het AD van zaterdag 8 mei: ‘We zouden allemaal trots en dankbaar in de rij moeten staan om dit vaccin te mogen ontvangen.

Je laten vaccineren doe je niet alleen voor jezelf. Je doet het voor je land, je buren, je kinderen, je ouders, de school, je werk, de anderen.’ Ik schrijf dit niet om u te overtuigen, hoor. Maak gerust uw eigen afwegingen, maar dit zijn de mijne.

Voor mij heeft solidariteit alles te maken met geloof. Iemand zei: geloof zonder solidariteit is als een taartrecept zonder ingrediënten. Je hoopt op een taart maar het wordt niets. In de Bijbel lezen we dat de eerste christenen al hun bezittingen verkochten en de opbrengst verdeelden onder hen die iets nodig hadden. Het gaat mis als Ananias en Saffira daarover liegen. Zij verkopen een stuk grond maar houden een deel van de opbrengst achter. Als Petrus hen daarmee confronteert vallen ze dood neer. Een hard verhaal dat vertelt dat als mensen niet solidair zijn, de gemeente van Christus ten dode opgeschreven is.

Als jullie het niet erg vinden, houd ik voor mezelf wanneer ik geprikt moet worden. En hoe dat is afgelopen. 

16 mei 2021