Blog

pootje

pootje

Bij dit opschrift denkt u misschien al, dat zal wel over Saar gaan. Dat klopt. Ze kan inderdaad inmiddels een pootje geven. Over het algemeen is ze al een goed opgevoede hond. Een ding krijgen we haar echter nog maar niet afgeleerd: ze pikt spullen om daar lekker op te kauwen. We hebben inmiddels boeken met een perforatierandje, sloffen met rafels, kapotte pennen en nu dus ook een bril met een afgekloven pootje. Een afspraak bij de opticien is inmiddels gemaakt. Ik moest uiteindelijk toch al. Ondertussen bedacht ik me wel hoe onbelangrijk het allemaal is. Met een afgekloven pen kun je nog schrijven en mijn sloffen zitten ook nog prima. Er komt natuurlijk bij dat we niet zomaar meer naar de winkel kunnen om iets te vervangen en de pakjesbezorgers hebben het al zo druk. Brengt deze tijd met zich mee dat zoiets als tevredenheid weer begint te bestaan? Of zou het gaan over ‘goed genoeg’ tegenover perfect? Misschien leert corona ons om genoegen te nemen met wat er wel is en daar waardering voor op te brengen.

In de Bijbel lees ik het verhaal van het genoeg nog eens. Er zijn zoveel mensen gekomen om naar Jezus te luisteren. Het wordt laat en de mensen moeten naar huis om te eten. Jezus zegt tegen zijn leerlingen: Geven júllie hen maar te eten. Zij zien daar geen mogelijkheid toe. Maar Jezus vraagt: Wat is er wél? Wat hebben jullie bij je? Er komen vijf broden en twee vissen tevoorschijn. Veel te weinig, zou je zeggen. Begin er niet aan om dat te gaan verdelen. En toch is het genoeg. We zijn zo snel geneigd te denken vanuit het defect of het tekort terwijl het zoveel kansrijker is om te bedenken wat er wel is. 

28 maart 2021